Daar zijn we weer met een zomerse update,

Phnom Penh hebben we lekker op ons gemak kunnen verkennen, onze paspoorten waren voor4 nachtjes uit logeren bij de ambasade van Laos en zonder paspoort kun je ook in Cambodja niet reizen. Het gaf ons de gelegenheid om lekker rustig op de fietsalles te verkennen. Zonder meer hebben de Killingfields en de S-21 prison de meeste indruk op ons gemaakt, hier hebben we een indruk gekregen hoezeer de mensen hebben geleden ende dood hebben gevondenonder hetabsurde bewind van Pol Pot. De Khmer Rouge is pas definitiefvan het toneel verdwenenhalverwege de jaren 90, vanaf die tijd is men het land met veel buitenlandse steun opnieuw gaan opbouwen. Het is echt verbazingwekkend dat iedereen zo positief over de toekomst is en men heeft eenontzettende doorzettingsvermogen.

Nadat we onze visa voor Laos hadden gekregen hebben we de bus naar Kep gepakt, dit is een klein oud vissersdorpje in het zuiden van het land.Op een of andere manier hadden we in dehoofdstad een voedselvergiftiging opgelopen, Judith had er na het eten al direct last van en bij mij openbaarde het zich pastwee dagen later, maar dan wel een paar tandjes heftiger, maar na twee dagen was ik weer helemaal de oude. Vanuit Kep zijn we naar Sihanoukville,de badplaats van Cambodja vertrokken. Vlak bij het strand, aan de rustige kant van de stad hebben we een eigen hutje voor drie dagen bewoond. Naar mate je langer weg bent vervagen ook steeds meer je westerse idee van hygiëne. Als we in de eerstedrie maanden een lokatie als deze waren tegen gekomen hadden wehier nooitgeslapen en nuvonden we het beide wel prima, zo half in de jungle tussen alle (huis)dieren. Sihanoukville is hard opweg een mondaine badplaats te worden, met veel strandtenten, hotels en andere westerse voorzieningen. Deze faciliteiten trekken ook een hele grote groep 'santa's'(oude westerse mannen met dikke buiken, die het voorzien hebben op de prostitutie, vaak jonge meisjes/jongens). Heel triest, ondanks dat de overheid propageerd dat men er wat aan doet, is de verleiding van de steekpenning al voldoende om alles te gedogen.

Vlakbij de stad is een National Park welke we bezocht hebben en er een mangrove trekking hebben gedaan. In dit park leven op een paar eilandjes nog enkele traditionele nomadevissersfamilies, zij hebben via westerse particuliere initiatieven een schooltje gekregen, alleen het is dan wel weer erg jammer om te zien en te horen dat er naast het onderwijs ook het christelijke geloof wordt opgedrongen. Waarommoet je inruil voor onderwijs je eigenIslam (dit visservolk is een islamitische minderheid uit Maleisie)enSjamaanisme opgeven. Omdat in de omgeving en in de stad is niet veel te beleven is, hebben we lekker een dagje strand gedaan alvorens weer verder te gaan.

De reis naar Battambang was er eentje van 12 uur in diverse bussen. Halverwege bleek dat bij de transferbus onze plekken waren overgeboekt, maar geen enkel punt, na twee uur zittenin het gangpad komt er vanzelf wel weer een stoel vrij. Onderweg hebben we wel gezellig met een monnik zitten praten, deze leven van de giften enhij kreeg gedurende de reis van allerlei mensenvoedsel en drinken toegestopt en moest af en toe gebeden aannemen. Een monnik heeft formeel geen bezit, maar deze beschikte net als zovelen wel over een mobieltje. Nadat we onze baggage uit de bus hadden getrokken was er direct een penetrante vislucht te ruiken en jawel hoor, tijdens de hobbelige rit was er waarschijnlijk iets van vislijkensap over onze rugzakjes gelopen en konden we eerst onze tassen gaan schoonmaken en laten luchten. Dit zijn echt klusjes waar je op zit te wachten na 12 uur in de bus

. De stad Battambang zelf is een koloniale stad met nog een aantal aardige overblijfsels uit de franse tijd, maar de omgeving en het plattelandis nog veel mooier. Deze hebben we samen met het neefje van onze guesthouse eigenaar op motoren verkend. We hebben mooie pagodes en oude tempels gezien, allen wederom met hun eigen afschuwelijke verhalen uit de tijd van de rode Khmer. De tocht voerdeons langs alleen maar onverharde dieprode zand en modderwegen met als gevolg dat we aan het eind van de dag een halve kuub stofin onze longen hadden.

We hebben inmiddels al heel veel verschillende manieren van vervoer ontdekt en ondervonden maar tot aan hier was een 'bamboo train'onbekend voor ons, maar wel een mooi voorbeeld van de creativiteit van de Cambodjanen. Het idee is heel simpel, twee assen en een bamboe plank om op te zitten (zie de foto's) een kleine motor omeen as aan te drijvenen vervolgens stuiter je over de spoorlijn. Als er een echte trein aankomt ben je binnen 30 seconden van het spoor af en daarna bouw je het voertuig weer op, dit zelfde doe je ook bij tegenliggers, waarbij de ongeschreven regel is dat de minst beladen 'trein' het spoor moet ruimen.

Na een aantal bussen te hebben genomen leek het ons wel weer eens leuk om een relaxed boottochtje te gaan ondernemen. De tocht begon al voor zonsopkomst 6 uur, vanaf het water wordt het harde Cambodjaanse leven aan ons getoond, deze mensen hebben echt helemaal niets, alleen een bootje en wat golfplaten om in het regenseizoen beschutting te bieden. Door de lage waterstand en de vele bochten begon de tocht op een flipperkastactie te lijken, de schipper voer regematig in de walkant omhoog om daarna weer af te duwen, anders was het niet mogelijk om te manoevreren in watertjes die op sommige plekken amper twee meter breed waren. De tocht was prachtig, een en al natuurgebied waar we doorheen voeren en de meest gekke dieren er tussen. Uiteindelijk kwamen we aan het einde van de middag aan in Siem Reap, de stad van de Angkor Tempels. Om de tempels optimaal teontdekken hebben we een driedaagse toegangspas aangeschaft en twee stalen rossen, zodat we lekker in ons eigen tempo de wondere wereld konden gaan verkennen. We moeten zeggen in eerste instantie dachten we 'is dit het nou', maar naar mate de dag en dagen ontdekten we wel de magische schoonheid van deze inmense beschaving. Tot onze verrassing wemelde het hier ineens weer van de Chinezen en hun eigenaardigheden waren ze nog niet verleerd, zodat ik er weer eentje onder mijn fiets had liggen,bovendien hebben zenog steeds de conditie van een stacaracan want hijgen doen ze bij iedere poot die getrokken wordt. De derde dag hebben we een vroegere tempel groep van voor de Angkorperiode ver buiten Siem Reap bezocht en deze keer hebben we ons de luxe van een auto gegund, alleen maar omdat deze goedkoper wasdan een tuktuk,onderhandelen is een levensbehoefte geworden.Het was voor het eerst dat het in een plaats niet mogelijk was om zelf een motor te huren, wel met chauffeur, maar witneuzen mogen niet alleen op pad. Opzich is hier wel wat voor te zeggen als je ziet hoeveel mensenfinancieel afhankelijk zijn van de taximarkt van en naar de uitgestrekte tempelcomplexen.Morgen gaan we verder naar Kratie inhet noordoosten van Cambodja.

Groeten,

Judith & Hans