Sabaydee,

We waren in Vientiane gebleven, in de hoofdstad hebben we de culturele highlights weer tot ons genomen. We hadden het geluk om een religieuze viering bij te wonen, wat erg indrukwekkend was.Na een lang tijd van een rijstdieet was het wel weer eens lekker om van andere keukens te kunnen proeven, de sushi liet zich erg smaken. Met de bus hebben we de stad verlaten om naar Phonsavan af te reizen. Het vervoer in het noorden van Laos is wat primitiever dan in de rest van het land. Dit komt met name ook door de veel slechtere wegen en het bergachtige gebied waardoor de wegencirkelen. De combinatie van slechte en bochtige wegen is voor locals vaak funest, de eersten beginnen na drie bochten al plastic zakjes te vullen. Het gekots zelf valt opzich wel mee, maar de weeige brintalucht die in de bus blijft hangen is ietsminder.

Op weg naar Phonsavan hadden we het genoegen pas onze 8e lekke band mee te maken. Het wisselen van de band ging supersnel. Binnen vijf minuten stonden we alweer op 'nieuwe' slicks. Banden met profiel zijn zeldzaam en ook in het regenseizoen gebruiken ze banden met minimaal profiel en dan te bedenken dat jullie in Nederland al bijna zwanger zijn van de winterbanden.

De tocht verliep verder voorspoedig, alleen was het even wennen voor ons dat je in deze regio gemiddeld maar 25 tot 30 kilometer per uur aflegt, dus pas na 12uur was de bestemming bereikt. De volgende dag hebben we een motor gehuurd en de 'plains of jars' bezocht, dit zijn grote stenen potten die verspreid in het landschap liggen. Tot op de dag van vandaag is men er nog niet uit wat de functie van die krengen is geweest, maar vermoedelijkwaren hethet graven. De sites waar deze potten liggen zijn maar beperkt toegankelijk, dit als gevolg van de enorme hoeveelheden niet geexplodeerde klusterbommen uit de Vietnam war. Noord Vietnam gebruikte deze regio in Laos als verbinding tegen Zuid Vietnam. Als vergelding hebben de Amerikanen dit gebied gedurende 7 jaar onophoudelijkgebombadeerd. Iedere 10 minuten een vliegtuiglading vol met cluster- en fosforbommen, kosten 2 miljoen dollar per dag, deze 'secret war' is lang verzwegen door Amerika. Momenteel zijn de Laotianen met Europeese expertise de UXO's aan het ontmantelen. Als men in het huidige tempo doorgaat duurt met noghonderden jarenvoor het gebied geheel ontruimt is. M.b.t. het ontruimen is er in het dorpje een infocentrum ingericht, hier hebben we een indrukwekkende film gezien over de gevolgen voor de lokale bevolking. Velen zijn gehandicapt geraakten missen lichaamsdelen, waardoor zeniets meer kunnen doen in de maatschappij.

De volgende dag hebben we ons weer getrakteerd op een fijne 10 uur in een wat minder comfortabel busje naar Sam Nuea. Hier hebben we een aantal grotten bezocht welke gedurende de jaren van bombaderen als schuilplaats werd gebruit, erg indrukwekkend om te zijn dat het dagelijkse leven natuurlijk gewoon door moest gaan onder zware omstandigheden.Op de terugweg hebben we even de ANWB uitgehangen, een bevriend engels stel had een lekke band gekregen. Een 'bandenplakmannetje' was snel voor hun geregeld.Na een vlotte reparatie, kregen ze het voor elkaar weer stil te staan. Hun vertrouwen in het Chinese brandstofmetertje was te groot geweest. Nu waren wij de beroerdste niet en konden ook wel wat brandstof leveren.De dag erop maar weer lekker brinta snuiven, rugoefeningen doen en rustig blijven zitten tot in Nong Kiau. In dit pittoreske dorpje hebben we gewandeld en wat grotten bezocht. We hebben maar geen poging ondernomen omalle aanwezige wildlife te zien. Iedere keer als wij op pad gaan om de dierentuinbeestjes te spotten hebben ze allemaaleen atv-dag, alleen de olifanten konden zich niet snel genoeg verbergen.

Met de boot zijn we vertrokken naar Luang Prabang, onderweg zagen we vele goudzoekers en vissers. Luang Prabang is een dorpje wat in de tijd is blijven hangen en heeft een nostalgisch frans koloniaalsfeertje. Bovenal is het bij ons geliefd om zijn Belgische restaurant. Echte frieten met echte Vlaamse mayo, dat is een feest na 6 maanden. Maar van frieten etenwordt je dik en volgens sommigen waren we al aangekomen (we plaatsen geen foto's meer) Dan maar weer verder naar het noorden. Na dagen in hobbelende bussen hadden we onszelfverwendmet een minivan, deze rijden sneller dan de bussenen de kans op overgevende mensen is klein want er rijden eigenlijk alleen witneusjes mee.

De omgeving vanLuang Namtha wilden we wel eens van af het water zien en deze keer op een wat actievere manier. Uiteindelijk belanden we met 4 Koreanen en een Brits meisje in kayaks. Koreanen zijn niet in de wieg gelegd om te kayaken, ondanks de lage waterstand kregen ze het voor elkaar om meer in het water te liggen dan in de plastic bak te blijven zitten.

Na ons spetteravontuur zit ons verblijf in Laos erop, we mogen niet langer blijven en gaan naar Thailand. Het was eerst even wennen aan de bijna luie Laotianen maar al snel waren we helemaal thuis. Het land zelf wordt naast hun eigen communistische systeem volledig gestuurd door de wil en machtvan de buurlanden. Op deze manier zal hetmet de tijdgeen luilekkerland meer zijn. Het voor de zoveelste keer oversteken van 'onze' Mekong bracht ons in Thailand en meteen ook weer terug in de huidige tijd.