Min gla ba,

Jullie hebben even moeten wachten op onze verhalen en foto's van dit mooie land. In Myanmar is stroom en laat staan een internetverbinding niet vanzelfsprekend. Het eerste wat ook gelijk opviel toen we Yangon binnenkwamen was dat alle straten volstonden met ronkende generatoren. Het ontbreken van stroom wordt pas echt zichtbaar als het donker wordt, het is aardedonker en je ziet her en der kaarsjes branden. s'Nachts is het allemaal wat minder ydillisch met 35 graden zonder fan of airco. Overdag is het overigens dik boven de 40 graden.

Yangon is echt een stad van vergane glorie, waarbij sommige gedeeltes niet toegankelijk zijn voor ons witneusjes, erg raar om borden te zien met 'verboden voor buitenlanders' en een paar heren in een versleten uniform. Hoogtepunt van de stad is de Shwedagon pagode, een bijna 100 meter hoge gouden pagode waar 8 haren van boedha in liggen. Dit is een echt pelgrimsoord voor locals, buitenlanders worden via de zijkant binnengelaten na betaling van contante dollars. Dit fenomeen kom je bij alle grote bezienswaardigheden tegen, deze 'entreegelden' verdwijnen regelrecht in de juntapot.

Vanuit Yangon zijn we met de bus naar Bago vertrokken en hier hebben we met een vriendje van het guesthouse de omgeving op de motor bekeken. De foute entreegelden konden we nu omzeilen. De volgende dag verder gereisd naar Kyaiktiyo (golden rock), dit is eveneens een pelgrimsoord. Het is een enorme gouden rots die ligt te 'balanseren' boven de afgrond, volgens de legende blijft hij liggen omdat boedha er een haar onder heeft gelegd. Best wel een indrukwekkende plaats om te bezoeken.

Onze kennismaking met de erbarmelijke infrastructuur in combinatie met de anthieke bussen kwam toen we Golden rock verlieten. Het kostte ons 25 uur om Kalaw te bereiken, ongeveer 350 km verderop. Wat een ellende: bussen die kapot waren, geen aansluitingen, niemand die iets weet, wachten, wachten, gedropt om 1 uur s'nachts in the middle of nowhere, wachten, wachten. Eindelijk iets op wielen wat vertrekt naar Kalaw, er zaten meer mensen op het dak dan in de bus en binnen paste echts niets meer, we konden nog net ademhalen. De dakbewoners waren allemaal fantieke pruimers, ongeveer het hele land hangt van de pruimtabak aanelkaar. Dus werd er vrolijk gespugd van boven, erg lekker als je bij het raampje zit om een beetje frisse lucht te krijgen

De trekking hebben we samen met een frans stel ondernomen, onze gids was een uiterst charmante dame. Zij liep lachend voorop met een paraplu tegen de zinderende zon. De tocht ging langs dorpjes waar we honderd jaar terug in de tijd werden geworpenen prachtige uitgestrekte velden. De eerste nacht hebben we in z'n dorpje bij de dorpsoudste geslapen en de volgende nacht in het klooster bij de monniken. s'Ochtends om 5 uur werden we gewekt door de gebeden en het gezang van de monikken. Aan het eind van de derde dag kwamen we met de boot aan in Inle lake. Hier zijn we eerst even lekker bijgekomen van de inspanningen van de laatste dagen. Om daarna het meer op ons gemakkie te verkennen en een bezoek te brengen aan deedelsmeden en weverijen.

Een lange nachtelijke busrit stond te wachten om ons Mandelay te brengen. We waren in een oven aangekomen, wat een hitte, in een heerlijk rommelige stad. We zijn de stad ontvlucht om de omliggende dorpjes te bekijken, natuurlijk hebben we ook de beroemde teakhoutenbrug bezocht, helaas stond het water erg laag en dan gaat er toch wel wat van de magie verloren.

We stonden aan de vooravond van het waterfestival, dit wordt gevierd voorafgaand aan het nieuwe jaar. In totaal duurt dit 5 dagen en gedurende deze periode is er geen mogelijkheid voor eennormale (betaalbaar)manier van vervoer. Via via zijn we nog in een busje geraakt welke ons naar Bagan bracht. Weer 12 uur opgevouwen in een overvol lijkgezeten. Het idee van het waterfestival is dat je lichaam schoongespoelt wordt en dat je rein het nieuwe jaar in gaat. In de praktijk is het een gigantisch groot watergevecht met heel veel muziek. Jong en oudis in de weer met waterpistolen, emmers water, tuinslangen. Voor een local is natuurlijk het ultieme om een blonde witneus nat te gooien, dus Jud was 4 dagen de klos. Bij 45 graden was het eigelijk wel lekker op zijn tijd een verfrissende douche.

Omdat er pas na het nieuwe jaar, 17 april, vervoer mogelijk was hebben we er voor gekozen om maar langer in Bagan te blijven, zodoendekonden we de tempels lekker rustig bekijken op de minder hete tijdstippen en verder lekker relaxen en met water spelen. De laatste dag hebben we in Yangon doorgebracht, hier konden we nog even genieten van de geweldige mensen die in dit land wonen, veelal onder zware omstandigheden. Myannmar is verreweg het meest arme land wat we gezien hebben. Ondanks de armoede en beperkte middelen die men heeft, zijn we overal heel erg gastvrij ontvangen en men is vreselijk nieuwsgierig naar ons. Helaas voor hen zal het nog wel een poosje duren want de verkiezingen bieden weinig uitzicht voor de oppositie om iets te kunnen doen. Wij hopen nog eens terug te gaan, in een koelere periode en in een tijd dat de rest van het land ook toegankelijk is. Hetgeen wij hebben gezien is samen met de Bengaalse kust het enige wat je mag bezoeken, de rest is afgesloten door de junta.

Hoe groot is het contrast, als je na een paar uur vliegen in Kuala Lumpur rondloopt en onze ogen weer moeten wennen aan de nachtelijke neons van 7-Eleven en Burgerking.

Groeten,

Hans & Judith