Na onze cruise zijn we in Chongqing aan land gegaan, deze stad is naar inwoners gerekend de grootste van China, meer dan 35 miljoen. Ze hebben hier wel aanmerkelijk meer oppervlak voor nodig dan Beijing maar toch.

Vanuit deze zeer leuke en levendige stad hebben we een uitstapje gemaakt naar Dazu, een plaats waar veel boedistische beelden in rotsen zijn uitgehouwen. Dit uitje hadden we geboekt bij een Chineese touropperater, ja we kunnen het nietlaten. De tour was inclusief lunch en we moeten zeggen het eten was heerlijk. Alleen in onze tour was de lunchtijd 15 minuten, inclusief in- en uitstappen en plaspauze. Nukunnen weal redelijk met chopsticks eten maar schransen lukt nog niet,onder luid getoeter van de bus hebben wij de tafel moeten verlaten. De beelden hebben we bekeken onder begeleiding van natuurlijk weer een chinese gids, deze dame had het moeilijk met ons. Om hetgekwek door haar speakerte ontlopen wilden wij graag onze eigen route lopen maar daar wilde zij niet aan meewerken, dus wij maar netjes als kuikentjesachter moedergans aan.

Aangezien wij niet meer gevlogen hadden sinds het begin van onze trip besloten we het vliegtuig te nemen naar Lijiang, in de provincie Yunnan, in het zuiden van China. We kunnen niets anders zeggen dat de vlucht, de zeer ruimestoelen en heteten perfect waren. Yunnan is een provincie waarin naast de Han-Chinezen meer dan 20 erkende minderheden wonen, welke in meer of mindere mate hun eigencultuur nog hebben behouden.

Lijiang isde stadvan de Naxi, deze minderheid leeft in en rondom Lijiang. Het oude centrum van de stad is compleet opnieuw gebouwd in de oude stijl en de Naxi mogen hier hun cultuur beleven. Wat er op neer komt dat ze kleedjes, kraaltjes, schelpjesetc . mogen verkopen vanachter een nieuwe 'oude' gevel en een dansje mogen doen op het nieuwe dorpsplein. Wij vonden dit ongepast maar Chinesen zijn er dol op en komen echt met busladingen vol deze stad en de omgeving bezoeken. Wij hebben de omgeving bezocht op de fiets maar in de omliggende dorpjes troffen we een vergelijkbare Chinese kermis aan.

Een stuk noordelijker begint het cultuurgebied van de Tibetanen, aangezien het alweer 5 jaar geleden is dat Judith Tibet heeft bezocht leek het haar wel goed idee om te zien of er nog herkenbare dingen te beleven waren, zodat ik ook een beetje Tibet zou kunnen ervaren. Met de bus zijn we naar Shangri-la gegaan, een prachtige rit langs hoge bergtoppen (5600 meter)en prachtige landschappen bracht ons in dit dorpje. Het 'oude' centrum was wederom een chinese kermis maar gelukkig in veel minder mate dan Lijiang.Onze hostel was eigendomvan eenTibetaan (Lobsang)welketot een paar jaar geleden monnik was in Noord India, het leefgebied van veel gevluchte Tibetanen welke daar eenvolledige gemeenschap hebben opgebouwd. Lobsang heeft ons s'avonds bij het vuurvele indrukwekkende verhalen verteld en ons vervolgens meegenomen naar een Tibetaanse bar. Ik was allang gelukkig dat er ook wat anders geschonken werd dan yakboter thee, dushet biertje was prima. In deze kroeg werd veel gedanst en tot onze stomme verbazing stonden daar vele Tibetanen te huppelen op K3-achtige deuntjes, wij hoorden zelfs de Vengaboys ende Hermeshouseband voorbijkomen. Je kan daar dus ook leuk op volksdansen. Naast het dansen werd er ook veel gezongen door het publiek, onder begeleiding van traditionele muziekinstrumenten.

Om dit hoogelegen gebied (we sliepen op 3400 meter en dat is toch even wennen voor mensen die normaal gesproken 'achter de duinen' wonen) beter te verkennen zijn we met Lobsang op trekking geweest, maar de start was eenecht tibetaans ontbijt.Yakboterthee met tsampa, dit is yakboter, suiker, yakbotertheeen een paar scheppen bloem. Dit alles moet jezelf tot een bal kneden en dan opeten....... Dit smaakte bovenverwachting lekker.Met een goedgevulde maag konden we oppad. De tocht was prachtig, geweldige uitzichten en langs nog echte authentieke dorpjes. De vele stoepa's, kloosters en gebedsvlaggen gaven ons de indruk dat we inderdaad even buiten China waren.

Na vier dagen hebben we ook weer het hoogland verlaten en zijn met de bus teruggegaan naar Lijiang, nou ja bus. De heenreis hadden we een prima bus maar we waren er achter gekomen dat dit een commerciele maatschappij was.Nu kondenwe alleen met een staatsbusje terug. Dit busje is voor velen het enige vervoermiddel en dus gaat ook alles mee. We zaten met 30 personen lekker opelkaar gepakt en alle hoeken en gaten waren zorgvuldig opgevuld met baggage. Het dak van de bus hing door van alle baggage. De net door mijn buurman aangeschafte ijskast moest toch echt mee net als het bankstel van de familie op de achterbank. De tocht was weer geweldig qua uitzicht, alleen was het binnen in het busje nogal 'blauw' , mijn buurman heeft het voorelkaar gekregen om gedurende de tocht van 5 uur toch zeker 1 heel pakje sigaretten op te stoken en was zeker niet de enige.

Vanuit Lijiang hebben de commerciele bus genomen (wat een genot 8 uur in een luxe zetel) naar Kunming waar we gisteravond zijn aangekomen. Onderweg hebben we nog enkele minderheden dorpjes gezien.Wij krijgen de indruk dat minderheden hun cultuur mogenbeleven maar dan wel in een chinees jasje, zelf hebben ze natuurlijk weinig keus hierin engaat in onze ogen hun echte cultuur snel verloren. Temeer daar het Chinese toerisme erg in opkomst is en de 'kermissen' alleen maar groter worden.

Wij wensen jullie allemaal een fijne Sinterklaas enhoren graag waneer iemand het genoegen heeft gekregen van de Sint,om met hem na 5 december,onder de spaanse zon temogen luieren.

Groetjes Judith en Hans (die inmiddels de winterjas weer opgeborgen hebben)