En dan is het voorbij...

Hallo allemaal,

Vanuit Ulaanbaatar zijn we met het vliegtuignaar Moskou gevlogen om daarover te stappen naar Dusseldorf. Aldaar konden we vier heel blije ouders verwelkomen. Terug in Nederland hebben we ons laten onderdompelen in welkomsfeesten. Om nog een beetje af te kicken hebben we nog een weekjemet een tentje door Nederland getrokken. Nu zijn we weer thuis en dat is echt evenwennen.

Terugkijkend op afgelopen jaar, is het eigelijk een grote aaneenschakeling van prachtigeherinneringen en mooie ontmoetingen.De landen welke ons noghet meest bij staan zijn Iran, Kirgystan, Myanmar en Mongolie, ieder land op zijn eigen innemendemanier. Zo blijven Iran en Myanmar ons nog lang bij vanwege haar uiterst gastvrije en vriendelijk bevolking. Kirgystan en Mongolie houden we bij ons om de ongerepte natuurschoonheden. Wellicht is het beginnersgeluk maar gedurende onze reis hebben we nooit benarde, bedreigende of angstige situaties gekend. Qua gezondheid hebben we alles dan ook wonderwel doorstaan. Beide hebben we wel eens een dagje noodgedwongen op bed doorgebracht als gevolg van een voedselvergiftiging maar geveld door tropische ziektes of andere spannende aandoeningenzijn we gelukkig nooit.

Tot slot willen we jullie allen heel hartelijk bedanken voor het 'mee reizen', dit was voor ons een perfect medium om onze belevenisen met jullie te delen. Op de meest gekke plaatsen en in de meest vage en obscure internetcafeetjes met tenenkrommende snelheden hebben we de foto's en verhalen met veel pleziergeplaatst. Het mooist voor ons was altijd weer het lezen van de vele lieve, leuke, spontane en grappige reacties.

Nogmaals heel veel dank daarvoor

Hans & Judith

Inmens Mongolie

Sain uu,

Op het vliegveld van Manilla kregen we de mededeling dat we weer werden geupgraded naar de bussinesclass. Dit maakte onze vluchtvia Seoel naar Ulaanbaatar (UB) erg vervelend, doorlopend werden wegevoederden onze dorst werdmet verschillende wijnarragementen gelest. Een prima start van een nieuw land waar we erg veel zin in hadden.

Aangekomen in UB bleek al snel dat we onze plannen wat moesten bijstellen,de infrastructuur iszo minimaal dat je over eigen vervoer moet beschikken omhet land te verkennen. Zo hebben via een kantoortje een oude Russische jeep met bestuurder incl. kampeeruitrustinggeregeld. Voor een paar centen meer hebben we ook nog een student meegenomen, welke als vertaler en kok

Op cultureel gebied heeft Mongolie niet veel te bieden, dit mede doordat de communisten in de jaren 30 alles wat maar met enig vermaak en religie te maken had vernietigd hebben. De kloosters die we bezocht hebben zijn allen pas sinds de jaren 90 weer een beetje in gebruik geraakt.Gelukkig dat wijin Mongolie warenom de indrukwekkende landschappen en natuur te zien. Eindeloze vlaktes met kuddes van koeien, paarden, kamelen, schapen, geiten en yaks. Erg indrukwekkend zijn de enorme gieren die rondzweven en zich tegoed doen aan de overal verspreide kadavers welke de lange en strenge winter niet overleefd hebben.

Een oude Russische jeep is perfect om het land te verkennen. Als je UB verlaat is het asfalt / beton al na 30 km rijden op en rest alleen zand en steen. Dit zijn de 'wegen' welke door het gehele land voeren, hierdoor is navigeren erg lastig want deze wegen verwijnen weer met het verplaatsen van de nomaden families. Zelfs metonze zeer ervaren driver zijn we een aantal keer de weg kwijt geraakt. Maar ons gemotoriseerde blik kwam wel overal waar we wilden. Zo konden we op de meest mooie afgelegen plekken kamperen. Zo stonden we midden tussen de rotsen, langs ijskoude kabbelende beekjes, rivieren , woestijn en op inmense vlaktes.

Naast kamperen hebben we ook bij nomadenfamilies geslapen. We overnachten dan in een ger (traditionele nomaden tent), deze konden we dan lekker warm stoken alvorens heerlijk te gaan slapen. De Mongoolse gastvrijheid is enorm, overal werden we uitgenodigd om te eten en te drinken (vodka of boterthee). Zo werd Jud uitgedaagd door Mongoolse meisjes omde koeien en yaks te gaan melken.

Onzetrip langs de highlights van Mongoliebracht ons in de Gobi woestijn,langs vulkanische meertjes,ruige rotsformaties, dinosauriersbotten, ijsvlaktes, veel te veel en eigelijk zeggen de foto's veel meer dan mijn gebrabbel. Na 20 dagen rondtrekken in het grootste kampeerterrein van de wereld zonder sanitairwaren een douche en toiletin UBdan ookecht cadeautjes.

Wij hadden gepland om vanuit UB de trein te pakken naar Moskou, maar de Russische bureaucratie werkte in Manilla al niet mee en hier in UB is het nog erger. Natuurlijk is het mogelijk om een visa te krijgen maar wij voelen ons niet welkom in een land waar de mate van gastvrijheid bepaald wordt door dollars. Dus is het op korte termijn weer mogelijk om ons live te zien en te spreken. Nu genieten en rustenwe nog een paar dagen uit in UB.

Groeten,

Judith & Hans

Eilandhoppen en hanengevechten op de Filipijnen

Aloha,

Daar zijn we weer met eenupdate van onze belevenissen op de Filipijnen.Het contrast met het 'andere' Azie is heel groot. Bij aankomst in Manilla vallen de grote aantallen zwervers en bedelaars op. Het land van de 'stars and stripes' is voor veel mensen het voorbeelddaardoor kun jeniet om de hamburgers, pizza, overgewicht, cola, baseball en basketball heen.Ook mag iedereen een wapen bezitten en dit loopt regelmatig uit de hand, gevolg is dat er echt overal en voor de meest simpele winkel tot de tanden bewapende beveiligers staan. Deze heren zitten beter in het speelgoed dan nederlandse militairen op VN-missie. Voordeel van de veramerikanisering is dat bijna iedereen engels spreekt, de getallen worden zelfs in het engels uitgesproken.Keerzijde,de Yanks en de Israeli 'helpen' de regering om de moslimbevolking op het zuidelijke eiland Mindanao te onderdrukken en te isoleren zodat het voor ons niet mogelijk was om daar te komen.

Manilla was behoudens het koloniale gedeelte niet erg interresant en de reizende zusters zouden het typeren als een 'grafstad'. Mooi tijd voor de walvishaaien, de noordpoolexpress (het wasijskoud door de brullende airco)bracht ons naar de visjes. Vanuit Donsol zijn we met een klein vissersbootje de zoektocht begonnen, tot een paar jaar geleden maakten deze vissers zelf nog jacht op de walvishaai. Nu leiden ze toeristen rond en gaan met ons snorkelend op zoek naar de reuzen. Na eersteen aantal grote schaduwen in de diepte te hebben gezien kwamer eenschaduw naar de oppervlakte. Wauw, tijd om verbaasd te staan kijken was er niet, snel het water in en proberen dichterbij te komen. Van de zijkant zijn het enorme haaien, de grootsten zijn 18 meter de 'onze' waren maar 12 meter. Alleen hebben ze met hun kop in de bankschroef gezeten, hun bek is een grote platte planktonzuiger. In totaal hebben we 7monsters van dichtbij gezien en als toetje kwamen er ook nog een handvol flippers boven de waterspiegel springen.

Jeepney's en ferry's zijn het vervoer van en naar en op de eilanden. Een Jeepney is de basis een jeep uitWOII en daarna is het stretchen en pimpen begonnen.Deze rijden als een soort streekbus bepaalde routes. De ferry's zijn van oorsprong houten vissersboten met aan weerszijden grote drijvers, hierop is een flinke motor gemeubeld opdatde zee bedwongen kanworden. Op deze manier hebben we een aantal eilanden bezocht en doorkruisd. Ieder eiland heeft wel zijn eigen gezicht en charme, de altijd vrolijke mensen versterken dat alleen maar. Philipinos hebben een ding gemeen en dat is hun voorliefde voor hanengevechten, ze worden overal gehouden, de hanen zijn zelfs live op tv. Door het gehele land kom je vechthanen tegen, op speciale farms en bij mensen thuis zitten ze op een stok aan een ketting. De gevechten zijn gezinsuitjes waarbij lustig gegokt en gedronken wordt.

Al hoppend over de eilanden zijn we ook op Boracay, het meest toeristische eilandje van het land gestrand. Doordat het overladen is met Aziatische toeristen heeft het een heel andere en relaxtere sfeer dan oorden met Europese zonaanbidders. De zee en stranden zijn van aanzichtkaart kwaliteit, alleen lukte het mij binnen vijf minuten, om de enige zeeegel in de zee te vinden en er mijn maatje 42 vol in te zetten, einde strandpret. Gelukkig

Helaas zit ons verblijf op de Filipijnen er al weer op, het was veel te kort om alles te zien. Met het vervoer werden we een beetje geremd door de lokale vakantieperiode,veel binnenlandsevliegtickets waren vergeven of bizar duur. Zodoende hebben we niet meer de rijstvelden in hetnoorden ende westelijke eilandengezien.Voor onseen goede reden om eens terug te komen.

Morgen vliegen we naar Seoul om daarna door te gaan naar Mongolie, het weer is daar nu aangenamer dan toen we in de 'buurt' waren. Bij jullie begint het lente weer zich ook eindelijk te roeren dus geniet er maar van.

Groeten, Judith & Hans

Van de groene wolk gevallen op Borneo

Daar zijn we alweer,

Vanuit Singapore zijn we naar Sabah,het Maleisisch gedeelte van Borneo gevlogen om onszelf een groene douche te geven. Groen is het er in iedergeval, wellicht doet de overvloedige regen het groen ook goed, maar het groen is alleen maar het groen van de commerciele palmolie plantage's. Ongeveer meer dan 90% van oorspronkelijke jungle is opgeofferd voor de centen. Zo waren we snel van de groene wolk afgevallen waarop we waren binnen gedreven. Ondanks deze val terug op de natte aarde was er nog wel veel moois te bewonderen.

Vanuit Kota Kinabalu zijn we naar het Kinabalu Park gegaan om de hoogste berg van zuid-oost Azie te beklimmen, deze is bijna 4200 meter hoog. Aangekomen bij het park zat het weer wederom niet mee. Mist en veel regen, de tocht naar de top zou twee dagenduren maar met de slechte vooruitzichten hebben we besloten om maar 1 dag lekker te zweten in de poncho,in de lagere delen van het park.Thuis gekomen hadden we nog wat souveniers in de vorm van bloedzuigers meegenomen op ons lichaam.

Alvorens ons op de wilde apen te storten hebben we in Sepilok het oerang utang rehabilitatiecentrum bezocht. Hier worden de'mensen van de jungle'klaar gestoomt voor een terugkeer in de jungle. Als bezoeker kan je ook het 'buiten'gedeelte bezoeken, hier waren meerdere oerang utangs te zien en ondanks dat ze er erg onschuldig uitzien moet je erg op je hoede zijn. Een meisje werd beroofd van haar camera en een oudere mevrouw kon zonder shirt naar huis. We waren dus gewaarschuwd.

Sukau is een dorpje wat middels een rivier grenst aan nog een van de weinige stukken jungle. Van hieruit kan je tochten met bootjes maken, ook kan de jungle verkend worden met de benenwagen. Op verschillende tijdstippenen op verschillende dagen hebben we vier maal met de boot en twee keer te voet het groen afgestruind op zoek naar 'wildlife'. De zeldzame pygmee olifant hebben we alleen maar kunnen horen en helaas niet gezien. De vele verschillende soorten apen waren echt geweldig om van dicht bij te zien. s' Nachts waren de vogels goed te zien, deze blijven in hun slaaproerloos zitten, de slangen en kleine krokodillen lichten op vanuit het water. Al met al hebben we toch best wel veel wildlife kunnen zien maar het idee dat Borneo een groot natuurpark is bleek een illusie.

Nu was ons plan om vanuit Sandakan (Malaysia)met de boot over te steken naar de Filipijnen, alleen nemen de zeilferry's geen witneusjes meer mee. Dit om te voorkomen dat ze ten prooi vallen aan de lokale Piet piraat, deze schijnen de laatste tijd weer hevig actief te zijn en men wil niet een potentieel doelwit als buitenlander meenemen. Vandaar dat we terug zijn gegaan naar Kota Kinabalu om het vliegtuig te nemen naar Manilla. We verwachten niets meer maar we hopen dat we kunnen snorkelen met walvishaaien.

Malaysia en Singapore

Hallo allemaal,

Malaysia iseen islamitisch land en dat is ook erg zichtbaar in het straatbeeld maar bovenal is het meer een smeltkroes van heel azie. Veel Chinezen, Indiers en oorspronkelijke bewoners (aboriginals) leven hiersamen met hun culturen en geloven. Saillant detail is dat de grote Amerikaanse fastfoodketens allemaal halalfood serveren.

In Malaysia zijn we ondergedompeld in de Nederlandse historie op Penang en in Malacca, oeroude junglevan de Cameron highlands en in de Taman Negara en natuurlijk onze welverdiende vakantie op een lekker tropical eilandje.

Nadat wede petronas towers in Kuala Lumpurhadden bezochtkonden we verder reizen naar de Cameron Highlands. Het openbaar vervoer is overigensin Malaysia perfect geregeld, je reist letterijk in een zetel door het land. Aangekomen in Tanah Rata, het centrum van de highlands werden we getrakteerd op tropische buien, wel verfrissend om het stof weg te spoelen. We hadden het geluk dat we middenin de bloeiperiode van de Rafflesia plant zaten, nu konden we deze vleesetende plant in de jungle bewonderen. Echt een hele rare, stinkende plant die maar een week in zijn vijfjarige levenbloeit. Na onze jungletocht hebben we kennis gemaakt met de fauna van de jungle in een soort vlindertuin. Het leuke is dat je veel van deze vlinders maar ook grote sprinkhanen, kevers, schorpioenenetc. veelal dagelijks tegenkomt. De jungle van de Taman Negara is de oudste primaire jungle van Asia maar doordat deze een stuk lager ligt dan de highlands loop je de hele dag in de sauna.

Onze geschiedenislessen konden we ophalen op het eilandje Penang in het noorden van Malaysia, Georgetown is namelijk een oude VOC nederzetting. Net als in het zuidelijk gelegen Melacca zijn de herinneringen aan die tijd nog steeds in het straatbeeld zichtbaar, middels huizen, kerken en graven.

Voorde oostkust van Malaysia liggen de Perhentians, dit zijn twee eilandjes welke een soort van backpackers eilandjes zijn geworden. Lekker basic en zonder gemotoriseerd vervoer. Hier hebben we onszelf aan het strand enazuurblauwe zeeovergegeven. Gelukkig was het de dag van ons snorkeltripje bewolkt, anders hadden we een enkeltje naar Beverwijk kunnen boeken. De onderwaterwereld was heel afwisselend: schildpadden, haaien, slangen, nemo's en nog veel meer bontgekleurde zwemwezentjes. Ook boven het water was de dierenwereld interresant met grote gecko's en varaanachtige hagedissen van meer dan een meter lang. Na vier dagen zand in ons bed, vonden we het wel weer welletjes en hebben we het vasteland weer opgezocht.

Nu zitten we in Singapore, een 'land' wat zich nog het beste laat vergelijken met een 3D artist impression. Alles is schoon, netjes en georganiseerd. Maar het eerste wat ons hier wel opviel was dat iedereen weer haast had en bezig was met zijn telefoon of PDA. Welkom terug in de westerse wereld

Straks vliegen we naar Borneo, hopelijk hebben de dierentuinbeestjes geen vrije dagenmeer en kunnen we ze allemaalbewonderen.

Myanmar

Min gla ba,

Jullie hebben even moeten wachten op onze verhalen en foto's van dit mooie land. In Myanmar is stroom en laat staan een internetverbinding niet vanzelfsprekend. Het eerste wat ook gelijk opviel toen we Yangon binnenkwamen was dat alle straten volstonden met ronkende generatoren. Het ontbreken van stroom wordt pas echt zichtbaar als het donker wordt, het is aardedonker en je ziet her en der kaarsjes branden. s'Nachts is het allemaal wat minder ydillisch met 35 graden zonder fan of airco. Overdag is het overigens dik boven de 40 graden.

Yangon is echt een stad van vergane glorie, waarbij sommige gedeeltes niet toegankelijk zijn voor ons witneusjes, erg raar om borden te zien met 'verboden voor buitenlanders' en een paar heren in een versleten uniform. Hoogtepunt van de stad is de Shwedagon pagode, een bijna 100 meter hoge gouden pagode waar 8 haren van boedha in liggen. Dit is een echt pelgrimsoord voor locals, buitenlanders worden via de zijkant binnengelaten na betaling van contante dollars. Dit fenomeen kom je bij alle grote bezienswaardigheden tegen, deze 'entreegelden' verdwijnen regelrecht in de juntapot.

Vanuit Yangon zijn we met de bus naar Bago vertrokken en hier hebben we met een vriendje van het guesthouse de omgeving op de motor bekeken. De foute entreegelden konden we nu omzeilen. De volgende dag verder gereisd naar Kyaiktiyo (golden rock), dit is eveneens een pelgrimsoord. Het is een enorme gouden rots die ligt te 'balanseren' boven de afgrond, volgens de legende blijft hij liggen omdat boedha er een haar onder heeft gelegd. Best wel een indrukwekkende plaats om te bezoeken.

Onze kennismaking met de erbarmelijke infrastructuur in combinatie met de anthieke bussen kwam toen we Golden rock verlieten. Het kostte ons 25 uur om Kalaw te bereiken, ongeveer 350 km verderop. Wat een ellende: bussen die kapot waren, geen aansluitingen, niemand die iets weet, wachten, wachten, gedropt om 1 uur s'nachts in the middle of nowhere, wachten, wachten. Eindelijk iets op wielen wat vertrekt naar Kalaw, er zaten meer mensen op het dak dan in de bus en binnen paste echts niets meer, we konden nog net ademhalen. De dakbewoners waren allemaal fantieke pruimers, ongeveer het hele land hangt van de pruimtabak aanelkaar. Dus werd er vrolijk gespugd van boven, erg lekker als je bij het raampje zit om een beetje frisse lucht te krijgen

De trekking hebben we samen met een frans stel ondernomen, onze gids was een uiterst charmante dame. Zij liep lachend voorop met een paraplu tegen de zinderende zon. De tocht ging langs dorpjes waar we honderd jaar terug in de tijd werden geworpenen prachtige uitgestrekte velden. De eerste nacht hebben we in z'n dorpje bij de dorpsoudste geslapen en de volgende nacht in het klooster bij de monniken. s'Ochtends om 5 uur werden we gewekt door de gebeden en het gezang van de monikken. Aan het eind van de derde dag kwamen we met de boot aan in Inle lake. Hier zijn we eerst even lekker bijgekomen van de inspanningen van de laatste dagen. Om daarna het meer op ons gemakkie te verkennen en een bezoek te brengen aan deedelsmeden en weverijen.

Een lange nachtelijke busrit stond te wachten om ons Mandelay te brengen. We waren in een oven aangekomen, wat een hitte, in een heerlijk rommelige stad. We zijn de stad ontvlucht om de omliggende dorpjes te bekijken, natuurlijk hebben we ook de beroemde teakhoutenbrug bezocht, helaas stond het water erg laag en dan gaat er toch wel wat van de magie verloren.

We stonden aan de vooravond van het waterfestival, dit wordt gevierd voorafgaand aan het nieuwe jaar. In totaal duurt dit 5 dagen en gedurende deze periode is er geen mogelijkheid voor eennormale (betaalbaar)manier van vervoer. Via via zijn we nog in een busje geraakt welke ons naar Bagan bracht. Weer 12 uur opgevouwen in een overvol lijkgezeten. Het idee van het waterfestival is dat je lichaam schoongespoelt wordt en dat je rein het nieuwe jaar in gaat. In de praktijk is het een gigantisch groot watergevecht met heel veel muziek. Jong en oudis in de weer met waterpistolen, emmers water, tuinslangen. Voor een local is natuurlijk het ultieme om een blonde witneus nat te gooien, dus Jud was 4 dagen de klos. Bij 45 graden was het eigelijk wel lekker op zijn tijd een verfrissende douche.

Omdat er pas na het nieuwe jaar, 17 april, vervoer mogelijk was hebben we er voor gekozen om maar langer in Bagan te blijven, zodoendekonden we de tempels lekker rustig bekijken op de minder hete tijdstippen en verder lekker relaxen en met water spelen. De laatste dag hebben we in Yangon doorgebracht, hier konden we nog even genieten van de geweldige mensen die in dit land wonen, veelal onder zware omstandigheden. Myannmar is verreweg het meest arme land wat we gezien hebben. Ondanks de armoede en beperkte middelen die men heeft, zijn we overal heel erg gastvrij ontvangen en men is vreselijk nieuwsgierig naar ons. Helaas voor hen zal het nog wel een poosje duren want de verkiezingen bieden weinig uitzicht voor de oppositie om iets te kunnen doen. Wij hopen nog eens terug te gaan, in een koelere periode en in een tijd dat de rest van het land ook toegankelijk is. Hetgeen wij hebben gezien is samen met de Bengaalse kust het enige wat je mag bezoeken, de rest is afgesloten door de junta.

Hoe groot is het contrast, als je na een paar uur vliegen in Kuala Lumpur rondloopt en onze ogen weer moeten wennen aan de nachtelijke neons van 7-Eleven en Burgerking.

Groeten,

Hans & Judith

Thailand

Hallo allemaal,

Het was een tijdje stil vanuit deze hoek van de wereld , maar hier zijn we weer met een update. We staan op het punt om via BangkokMyanmar binnen te vliegen, een land waar we heel erg benieuwd naar zijn.

Thailand hebben we een klein beetje in vogelvlucht gedaan, het zuiden hebben we laten liggen omdat we dat als 'vakantie' willen doen na onze belevenissen in Myanmar. Centraal en Noord Thailand is erg mooi en toegankelijk (toeristisch)om te reizen. Op onze tocht naar Bangkok hebben we weer erg uiteenlopende dingen gedaan. Zoals een jungle flight in Chang Mai, dit is een tokkelcircuit hoog door de toppen van de jungle. Je gaat via staalkabels van boomtop naar boomtop afgewisseld met een stuk abseilen, erg gaaf om te doen. De cultuur hebben we gesnoven in de oude stedenSukhothai en Lopburi. In de laatste stad wemelt het van de apen welke tussen de ruines en de tempels hun eten proberen te vinden.

In het noorden van Thailand kan je vele 'tribal' of 'minority' dorpen bezoeken maar geen van allenzijn nog enigsinds authentiek, maar als je het idee van een openlucht museum voor ogen neemt is het best leuk om te zien. Deberoemdelongneck dames dieje hier ook tegenkomt zijn regelrecht geimporteerd uit Myanmar,puur en alleen maar om ons witneusjes te vermaken.Qua natuur hadden we het geluk ook eens aan onze zijde, de atv-dagen van de dierentuinbeestjes waren op. Zodoende konden we in hetKhao Yainationaal park, gibbons, makaken en bavianen spotten. Het meest tot onze verbeelding sprak toch wel de grote neushoornvogel en de olifanten waar we tot onze verbazing ineens oog in oog mee kwamen te staan.

Na alle natuurschoon zijn we naar Bangkok vetrokken, deze stad heeft vele gezichten en die kom je nog het beste tegen op een oud hollandsche fiets. We hebben namelijk de overbekende fietstour van Co van Kessel gedaan. Samen met vier andere Nederlanders,met een stalen rosdoordeuithoeken van dezewereldstad.Natuurlijk kondenwe Thailand niet afsluiten zonder dat we de meest beruchte brug van de wereld hadden gezien. Zo zijnook wijnaar Kanchanaburi gegaan om overde 'Bridge over the river Kwai' tussen het spoor door te wandelen.Niet echt spectaculair maar wel indrukwekkend om de geschiedenis in dit dorp te beleven.

Overmorgen gaan we naar Yangon en zoals gezegd hebben we er erg veel zin in.Mogelijk datjullie een poosje niets van ons horen want door de lokale censuur is het erg lastig om metde rest van de wereld te communiceren.We houden jullie op de hoogte.

Judith & Hans

Via noord Laos terug naar de moderne wereld

Sabaydee,

We waren in Vientiane gebleven, in de hoofdstad hebben we de culturele highlights weer tot ons genomen. We hadden het geluk om een religieuze viering bij te wonen, wat erg indrukwekkend was.Na een lang tijd van een rijstdieet was het wel weer eens lekker om van andere keukens te kunnen proeven, de sushi liet zich erg smaken. Met de bus hebben we de stad verlaten om naar Phonsavan af te reizen. Het vervoer in het noorden van Laos is wat primitiever dan in de rest van het land. Dit komt met name ook door de veel slechtere wegen en het bergachtige gebied waardoor de wegencirkelen. De combinatie van slechte en bochtige wegen is voor locals vaak funest, de eersten beginnen na drie bochten al plastic zakjes te vullen. Het gekots zelf valt opzich wel mee, maar de weeige brintalucht die in de bus blijft hangen is ietsminder.

Op weg naar Phonsavan hadden we het genoegen pas onze 8e lekke band mee te maken. Het wisselen van de band ging supersnel. Binnen vijf minuten stonden we alweer op 'nieuwe' slicks. Banden met profiel zijn zeldzaam en ook in het regenseizoen gebruiken ze banden met minimaal profiel en dan te bedenken dat jullie in Nederland al bijna zwanger zijn van de winterbanden.

De tocht verliep verder voorspoedig, alleen was het even wennen voor ons dat je in deze regio gemiddeld maar 25 tot 30 kilometer per uur aflegt, dus pas na 12uur was de bestemming bereikt. De volgende dag hebben we een motor gehuurd en de 'plains of jars' bezocht, dit zijn grote stenen potten die verspreid in het landschap liggen. Tot op de dag van vandaag is men er nog niet uit wat de functie van die krengen is geweest, maar vermoedelijkwaren hethet graven. De sites waar deze potten liggen zijn maar beperkt toegankelijk, dit als gevolg van de enorme hoeveelheden niet geexplodeerde klusterbommen uit de Vietnam war. Noord Vietnam gebruikte deze regio in Laos als verbinding tegen Zuid Vietnam. Als vergelding hebben de Amerikanen dit gebied gedurende 7 jaar onophoudelijkgebombadeerd. Iedere 10 minuten een vliegtuiglading vol met cluster- en fosforbommen, kosten 2 miljoen dollar per dag, deze 'secret war' is lang verzwegen door Amerika. Momenteel zijn de Laotianen met Europeese expertise de UXO's aan het ontmantelen. Als men in het huidige tempo doorgaat duurt met noghonderden jarenvoor het gebied geheel ontruimt is. M.b.t. het ontruimen is er in het dorpje een infocentrum ingericht, hier hebben we een indrukwekkende film gezien over de gevolgen voor de lokale bevolking. Velen zijn gehandicapt geraakten missen lichaamsdelen, waardoor zeniets meer kunnen doen in de maatschappij.

De volgende dag hebben we ons weer getrakteerd op een fijne 10 uur in een wat minder comfortabel busje naar Sam Nuea. Hier hebben we een aantal grotten bezocht welke gedurende de jaren van bombaderen als schuilplaats werd gebruit, erg indrukwekkend om te zijn dat het dagelijkse leven natuurlijk gewoon door moest gaan onder zware omstandigheden.Op de terugweg hebben we even de ANWB uitgehangen, een bevriend engels stel had een lekke band gekregen. Een 'bandenplakmannetje' was snel voor hun geregeld.Na een vlotte reparatie, kregen ze het voor elkaar weer stil te staan. Hun vertrouwen in het Chinese brandstofmetertje was te groot geweest. Nu waren wij de beroerdste niet en konden ook wel wat brandstof leveren.De dag erop maar weer lekker brinta snuiven, rugoefeningen doen en rustig blijven zitten tot in Nong Kiau. In dit pittoreske dorpje hebben we gewandeld en wat grotten bezocht. We hebben maar geen poging ondernomen omalle aanwezige wildlife te zien. Iedere keer als wij op pad gaan om de dierentuinbeestjes te spotten hebben ze allemaaleen atv-dag, alleen de olifanten konden zich niet snel genoeg verbergen.

Met de boot zijn we vertrokken naar Luang Prabang, onderweg zagen we vele goudzoekers en vissers. Luang Prabang is een dorpje wat in de tijd is blijven hangen en heeft een nostalgisch frans koloniaalsfeertje. Bovenal is het bij ons geliefd om zijn Belgische restaurant. Echte frieten met echte Vlaamse mayo, dat is een feest na 6 maanden. Maar van frieten etenwordt je dik en volgens sommigen waren we al aangekomen (we plaatsen geen foto's meer) Dan maar weer verder naar het noorden. Na dagen in hobbelende bussen hadden we onszelfverwendmet een minivan, deze rijden sneller dan de bussenen de kans op overgevende mensen is klein want er rijden eigenlijk alleen witneusjes mee.

De omgeving vanLuang Namtha wilden we wel eens van af het water zien en deze keer op een wat actievere manier. Uiteindelijk belanden we met 4 Koreanen en een Brits meisje in kayaks. Koreanen zijn niet in de wieg gelegd om te kayaken, ondanks de lage waterstand kregen ze het voor elkaar om meer in het water te liggen dan in de plastic bak te blijven zitten.

Na ons spetteravontuur zit ons verblijf in Laos erop, we mogen niet langer blijven en gaan naar Thailand. Het was eerst even wennen aan de bijna luie Laotianen maar al snel waren we helemaal thuis. Het land zelf wordt naast hun eigen communistische systeem volledig gestuurd door de wil en machtvan de buurlanden. Op deze manier zal hetmet de tijdgeen luilekkerland meer zijn. Het voor de zoveelste keer oversteken van 'onze' Mekong bracht ons in Thailand en meteen ook weer terug in de huidige tijd.